گاهی برخی از کوهنوردان سوال می کنند: چرا در ورزش کوهنوردی هنگامی که به قله صعود می کنیم دچار علائمی از ارتفاع زدگی نیستیم ولی هنگام فرود و برگشت به ارتفاع پایین دچار علائمی از سردرد، تهوع، استفراغ، سرگیجه و ... (که از علائم شایع ارتفاع زدگی می باشد) می شویم؟

در جواب این کوهنوردان عزیز باید گفت: یکی از مواردی که بسیاری از ما کوهنوردان خصوصا در ارتفاع بالا رعایت نمی کنیم فرود سریع می باشد.در هنگام صعود برحسب توانایی مان قله را صعود می کنیم ولی در هنگام فرود با حداکثر سرعت فرود می آییم.

باید یادآور شد که زمان فرود ما باید نصف و یا حداکثر ۳/۱ زمان صعود ما باشد و فرود سریع به واسطه بروز تنفس های تند می تواند باعث دفع دی اکسید کربن بیش از حد ظرفیت بدن ما شود. با اینکه دی اکسید کربن یک گاز دفعی تنفسی متعاقب متابولیسم و سوخت و ساز در بدن ما می باشد ولی همین گاز دفعی می بایست در خون ما دارای غلظت مشخص و مناسبی باشد و خروج بی رویه آن با تنفس های سریع (ناشی از سرعت بالای فرود ما) می تواند غلظت این گاز را در خون ما دچار افت کرده و باعث بروز علائمی نظیر: سردرد، تهوع، استفراغ، سرگیجه، عدم تعادل، ... شود که تمامی این علائم در بیماری ارتفاع زدگی هم وجود دارد که این اشتباه را می تواند در ذهن ما ایجاد کند که شاید این علائم، علائم بیماری ارتفاع است با اینکه این علائم هیچ ارتباطی با ارتفاع و بیماری ارتفاع زدگی ندارد. و جالب اینکه این علائم در ارتفاعات زیر 2500 متر که اصولا بیماری ارتفاع زدگی معنایی پیدا نمی کند ممکن است بوجود آید.

و اینکه چرا به آن آلکالوز تنفسی می گویند به این خاطر است که چون در اثر تنفس های سریع این حالت بوجود آمده و دیگر اینکه چون سطح دی اکسید کربن در خون ما افت کرده و دیگر نمی تواند با آب در خون ما ترکیب اسیدی ایجاد کند واصطلاحا خون ما حالت قلیایی و آلکالوزه پیدا کرده به این نام خوانده می شود.

پس باید: در هنگام فرود نیز مراقب سرعت خود باشیم تا دچار علائم آلکالوز تنفسی نشویم واگر چنین حالتی برایمان بوجود آمد با کاهش سرعت فرود می توانیم علائم فوق را برطرف کنیم.

امروزه آلودگی هوا به یکی از مشکلات جدی مردم تبدیل شده است و به خصوص در شهرهای بزرگ خود را بیشتر نشان می‌دهد. در کنار این مورد، عدم تحرک و فعالیت بدنی نیز خود مشکلی دیگر به حساب می‌آید.

حال در این شرایط، باید ورزش و فعالیت را بیشتر کرد یا از ترس آلودگی هوا آن را کنار گذاشت؟

شاید خیلی از ما شنیده باشیم که دوچرخه ‌سواری یا دویدن در خیابان‌های شلوغ و آلوده برای سلامتی ما ضرر دارد. اما آیا واقعا آلودگی هوا، فعالیت و ورزش را برای ما خطرناک می‌سازد؟

انجام فعالیت‌های هوازی مثل پیاده روی یکی از کلیدهای اصلی برای داشتن زندگی سالم است. با این حال، ممکن است اگر به طور مرتب در مناطقی با هوای آلوده ورزش کنید، اثراتی منفی نیز بر سلامت شما داشته باشد. به خصوص اگر از آسم یا سایر بیماری‌های مزمن ریوی رنج می‌برید، یا به بیماری‌های قلبی و دیابت مبتلا هستید.

ما در حین انجام فعالیت‌های هوازی حتی فعالیت‌هایی با شدت کم، بسیار بیشتر از زمانی که در حال استراحت هستیم، نفس می‌کشیم، بنابراین در این مواقع هوا را عمیق‌تر به ریه‌ها وارد می‌کنیم. همه این عوامل کمک می‌کنند تا بیشتر در معرض آلاینده‌ها قرار بگیریم و به این ترتیب ورزش کردن در هوای آلوده خطرناک می شود.

قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا یا دود و گرد و غبار می‌تواند منجر به بروز مشکلاتی در سلامت فرد شود. از جمله این که صدمات قابل توجهی به ریه‌ها وارد می‌کند یا خطر ابتلا به حملات قلبی و سکته را میان زنان سالمند افزایش می‌دهد. خطر مرگ و میر ناشی از سرطان ریه و بیماری‌های قلبی ـ عروقی نیز تهدیدکننده است.

اما اگر سالم هستید و بیماری خاصی شما را رنج نمی‌دهد، آلودگی هوا بهانه خوبی برای کنار گذاشتن ورزش نخواهد بود.

برای کاهش اثرات آلودگی هوا هنگام ورزش بهتر است موارد زیر را رعایت کنید:

* زمان ورزش کردن را با توجه به آلودگی هوا انتخاب کنید. مواقعی که آلودگی هوا در بیشترین حد است، از انجام فعالیت‌های ورزشی در فضای باز خودداری کنید.

* خیابان‌ها و مکان‌های شلوغ و پرترافیک را برای ورزش انتخاب نکنید. میزان آلودگی هوا در فاصله ۱۵ متری خیابان‌ها و جاده‌های شلوغ به بالاترین حد خود می‌رسد. پس بهتر است در اطراف این مکان‌ها ورزش نکنید.

* در نهایت اگر نمی‌توانید شرایط مناسبی را فراهم سازید در فضای بسته ورزش کنید. می‌توانید روال عادی فعالیت‌های خود را تغییر داده و فعالیت‌هایی در داخل محیط بسته انجام دهید. به کلاس‌های ورزشی بروید و از سالن‌های ورزشی یا از باشگاه محلی استفاده کنید.

* به یاد داشته باشید اگر بیماری و شرایط خاصی دارید،  قبل از ورزش و فعالیت بدنی در فضای باز، حتما با پزشک خود مشورت کنید.

منبع:سلامت نیوز

فرود با استفاده از روش ترمز دو کارابینه the double carabiner brake rappel 

سرپرستی، مهم‌ترین مسئولیت در یک گروه کوه‌نوردی است.

اهمیت نقش و جایگاه آن وقتی برای ما روشن‌تر می شود که بدانیم تمام تصمیم‌های اصلی و مهم بوسیله‌ی سرپرست یا تایید او انجام می شود

و سلامتی و جان افراد گروه در گروی این تصمیمات است.

با این اوصاف مشخص است هر فردی نمی‌تواند سرپرست یک برنامه‌ کوه‌نوردی...

ادامه مطلب راببینید

:: موضوعات مرتبط: کوهنوردی، ،

ادامه مطلب...