اين منطقه كه هنوز رنگ و بوي مسكوني دارد كه امروز بخش زيادي از آن توسط افراد بومي و غيربومي به صورت ويلايي ساخته شده تا به عنوان منطقه اي ييلاقي بتواند در فصل هاي بهار و تابستان پذيراي افراد شهرنشيني باشد كه از زندگي روزمره در شهرهاي پرجمعيت و آلوده، خصوصاً تهران، خسته شده اند و مي خواهند آخر هفته را در دامن طبيعت بگذرانند .

 براي عبور از اين روستا بايد كوچه باغ هاي طولاني را پشت سر نهاد و اين حكايت از شكل خطي روستا دارد. در انتهاي روستا در ساعت 15/9 به رودخانه اي رسیدیم كه بايد از آن عبور كرده و شيبي ملايم را به سمت شرق بالا برويد، تا نزديكي دشتي كه با نام «دشت هويج» شناخته مي شود ادامه مي يابد ،مسیر همواری بود که همچنان با بالا رفتن منظرۀ خیره کننده ای از درۀ لواسان که به زیر گامهایمان بود را به تصویر می کشید.

در ساعت 11 به دشت هویج که بسیار زیبا بود رسیدیم.دشتي که در ارتفاع 2 هزار و 400 متري از سطح دريا و در بالادست مركز روستا، قرار گرفته است و ارتفاعات اطراف که گویی از دل آن نشات گرفته بودند اطرافش را احاطه کرده بودند. دشت گرچال یا هویج دشتی وسیع بوده که دارای یک چشمه آب آشامیدنی و تعدادی درخت در انتهای خود می باشد. این دشت با توجه به وسعت و مسطح بودن آن، محل بسیار مناسبی برای شب مانی کوهنوردانی که قصد صعود به ارتفاعات اطراف را دارند، می باشد.