برچسب‌ها: گرمازدگی, کم آبی و بی آبی

راهنماي صحيح پايين آمدن از كوه

كوهنوردي و كوه پيمايي، از فعاليتهاي نشاط آور به شمار مي آيد، البته به شرطي كه نكات ايمني و سلامتي را رعايت كرده تا اوقات خوشي با تندرستي همراه باشد. استفاده از كوهستان و طبيعت زيبا و نيز لذت بردن از آن نياز به رعايت اصول و مقرراتي دارد كه توجه به هريك از آنها در تندرستي و سلامتي كوهنورد بسيار مؤثر است. كوهستان آرام و دوست داشتني، مي تواند بسيار خطرناك و حادثه ساز باشد، به ويژه براي آن دسته از علاقه منداني كه در آغاز راه قرار دارند و بي شك در معرض تجربه هاي گوناگون . بيشتر آسيب ديدگي هاي پا در كوه، مانند دررفتگي ، پيچ خوردگي و حتي شكستگي در پايين آمدن با عجله از كوهستان پيش مي آيد.در هنگام كوهپيمايي مداوم و بدون عجله حركت كنيد، وقت را تلف نكنيد چنانچه كوهپيمايي درست صورت نگيرد ممكن است به بدن آسيب رسانده و مشكلات جدي به همراه داشته باشد هنگام پايين از سرازيري كوهستان عجله نكنيد . بيشتر اتفاقات ناگوار در اين مواقع صورت مي گيرد. در سراشيبي كوهستان بواسطه برجستگي هاي مسير پرتگاه ها و موانع مشخص نيستند و چنانچه خود را كنترل نكنيد با خطرات ناگواري روبه رو مي شويد.

اگر پيش از حركت و به خصوص در هنگام پايين آمدن از كوه و در طي مسير، پاره اي احتياط هاي مقدماتي رعايت شود مي توان از بروز بسياري از پيشامدهاي خطرناك در كوه پيشگيري كرد. فرود يا پايين آمدن از كوه، زماني است كه بايد به كوهنوردان كه خسته هستند و به مسايل هم كم توجه، بيشتر هشدار داد.

در مسير بوته زار و پوشيده از پوشش گياهي بلند، سرعت گروه بايد به كمترين حدي كه روي مسير عادي مي تواند راه برود، تقليل پيدا كند. چمن زارها و مناطق علف زار، به استثناي زمستان كه از يخ و برف پوشيده مي شود و بايد از صعود و فرود روي آن اجتناب نمود، بهترين و زيباترين مسير كوه روي است. مشروط به انيكه كفش سبك نپوشيده باشيد و علف ها بلند و منطقه سنگ زار نباشد. نواحي باتلاقي گر چه خطرناك نيستند، ولي به لحاظ مشكل بودن بايد از آنها پرهيز كرد. بازگشت از مسيرهاي شن اسكي، به ويژه با سرعت زياد، به فرسايش سريع كوه كمك مي كند و حتما موجب آسيب ديدگي عضلات پا مي شود.

كوهنوردان با زدن ميله يا پرچم علامت گذاري روي برف مي كنند. سنگ چين ها ( توده اي سنگ هاي روي هم گذاشته شده) بعضي جاها به عنوان علامت گذاري مسير و گاهي به عنوان تغيير جهت مسير مورد استفاده واقع مي شوند. بعضي مواقع پيش مي آيد كه كوهنوردان در طول راه ، مسير كوهپيمايي را علامت گذاري مي كنند تا بتواند هنگام بازگشت مسير را راحت تر پيدا كنند. اين كار را در مواقعي كه مسير از روي يخچال يا برفچال بزرگي مي گذرد و هوا هم متغير است و يا وقتي كه مسير از مناطق جنگل هاي پرپشت مي گذرد و يا زماني كه شب يا مه منطقه را پنهان مي كند، انجام مي دهند.

توصيه هاي مهم:

موقع پايين آمدن از كوه گام هايتان را كوتاه و كنترل شده برداريد تا كمترين تاثير را بر محيط بگذاريد. قدم هاي برداشته شده در سرازيري بايد متعادل تر از قدم هايي باشد كه تنها تحت تأثير قوه جاذبه و بي اختيار برداشته مي شود. گام هاي متعادل از بروز خستگي زودرس جلوگيري كرده و انرژژي شما را حفظ مي نمايد. در اين نوع حركت هيچ وقت نبايد پاي را بر زمين ساييد يا استخوان ها و عضلات را بي جهت به حركت در آورد. حفظ تعادل بايد به صورتي عملي شود كه در صورت احساس سستي زمين در زير پا، بلافاصله خورد را به عقب كشيده و حركات بعدي راتحت كنترل قرار دهيد.

موقع كوهپيمايي و به خصوص هنگام پايين آمدن از كوه، آرام و راحت حركت كنيد و مرحله به مرحله  استراحت كرده و از مواد غذايي كالري زا براي تجديد قوا و انرژي كمك بگيريد. هنگام فرود از كوه استراحت را فراموش نكنيد زيرا در پايين آمدن به زانوها بيشتر فشار وارد مي شود به استراحت در سرازيري به همان اندازه استراحت در بالا رفتن از كوه اهميت دهيد.

هنگام پايين آمدن از كوه از انجام و حركات اضافي و غير ضروري خودداري نموده و ضمن حفظ نيرو و ذخيره انرژي موجود در بدن، به ويژه در فصل زمستان و نيز تنفس صحيح از رسيدن به خستگي زودرس جلوگيري كنيد. هنگام فرود آرام، از قراردادن دست ها در چپ جدا خودداري كنيد.

در مسيرهاي برفي از سرخودن بدون كنترل خودداري نماييد. در شييب هاي تند به صورت زيگزاگ حركت كنيد تا شيب مسير شكسته شود. هنگام شن اسكي و فورد از سنگ ريزه ها ، بدن را به عقت متمايل كنيد و مواظب پرتگاه ها و موانع باشيد . سعي كنيد از ريزش سنگ به پايين خودداري كنيد و قبل از گرفتن آنها به عنوان تكيه گاه از محكمي آنها مطمئن شويد.

هنگام بازگشت از كوه سطوح كاملا مقاوم و سفت و سخت و خالي ( مانند منطقه هاي بين پوشش گياهي، مسيرهاي حيوانات ) ؤ صخره ها ( مسيرهاي شن اسكي، حفره سنگ و سنگي ) و شن زارهاي سخت را انتخاب كنيد. از لگد كردن گونه هاي مختلف گياهي خودداري كنيد. هنگام پايين آمدن از مسيرهاي عمومي و علامت گذاري شده حركت نماييد. مسير صعود را با سنگ چين علامت گذاري نماييد تا در زمان برگشت دچار اشتباه و گم كردن راه نشويد.

هنگام پايين آمدن از كوه، از چوبدست يا باتوم جهت كاهش فشار روي زانوها و حفظ تعادل اسفتاده كيند . در صورت نياز از كلنگ براي تعادل و ترمز كردن استفاده كنيد. اين وسيله روي چمن زارهاي شيب دار، جنگل ها و خزه ها هم بسيار مفيداست. به هنگام پايين آمدن از كوه از قدم ها را با مكث برداريد و در شيب هاي تند روي هر پا اندكي استراحت نماييد. در سرازيري ها از تمام سطح پا استفاده كنيد و از حركت با بغل پاها خودداري كنيد .  پاها را روي زمين نكشيد، بلكه اندكي از زمين بلند كرده و دست ها را براي حفظ تعادل آزاد نگه داريد.

به هنگام فرود از كوه از ريزش و جابجايي سنگ ها جلوگيري كنيد.از جا خارج كردن يك سنگ كليدي روي يك يخچال و يا مسيري با شيب تند مي تواند موجب سقوط يخ و يا ريزش سنگ گردد. در هنگام پايين آمدن از كوه، حتي الامكان از جدا شدن سنگ جلوگيري كرده و در صورت ريزش سنگ ، ديگران رابا فرياد ( سنگ ) مطلع نماييد. از ريزش سنگ جلوگيري كنيد. هر چند پايين رفتن از مسيرهاي شن اسكي مي تواند لذت بخش باشد ولي تكه هاي سنگ و شن ممكن است وارد كفش شما شده و در ادامه مسير براي پاهاي شما مشكل ايجاد كنند. از مسيرهاي شن اسكي حتي در تابستان هم كمتر استفاده كنيد.

روي مسيرهاي حاوي تكه سنگ به چابكي حركت كنيد و آماده باشيد كه در صورت در رفتن سنگي از زير پا، به كناري بپريد.

فاصله بين افراد را به حداقل برسانيد تا سنگ ريزشي احتمالي نتواند سرعت و قدرت خطرناكي پيداكند. توجه كنيد كه در مسيرهاي خطرناك  كه امكان عبور دسته جمعي تيم وجود ندارد، يك نفر يا گروه كوچكي از افراد از گذرگاه رد شده و بقيه در محلي ايمن پناه بگيرند.

هميشه براي رها كردن كوله پشتيتان هنگام سقوط آمادگي داشته باشيد.

باانتخاب بهترين راه ها و منطقي ترين مسيرها براي پايين آمدن از كوه ، از مصرف بيهوده انرژي جلوگيري كنيد.

هميشه قبل از دير شدن وقت و گرفتاري در ميان توفان و كولاك، ارتفاع خود را كم كرده و راهي ارتفاعات پايين كوهستان شويد.

هنگام فرود، وزن شما و كوله پشتي به شدت روي ران، زانو و به طور كل پاها وارد مي شوند. انگشتان جمع شده و تكان هاي گوناگون بدن به بالاي ستون مهره ها حركت كرده و همه بدن را تكان مي دهد. از دويدن در سرازيري ها جدا خودداري كنيد اين كار آسيبهاي جبران ناپذيري به مفاصل و استخوانهاي پاهايتان وارد مي سازد. در شيب هاي تند آرام و سنگين قدم بگذاريد و پا را از زانو كمي خم و با فاصله كم و حالت انعطاف زياد بدنتان حركت كنيد. هميشه در پايين آمدن از كوه وقت اضافي براي گروه پيش بيني كنيد. هنگام پايين آمدن از كوه، شخص بايد گامهاي خود را با اختيار و كنترل شده بردارد و به ميزان سرعت خود توجه داشته باشد. به عبارت ديگر عضلات پايتان را شل نكنيد، بهترين راه براي پايين آمدن آن است كه زانوها را كمي خم كنيد و كمر را صاف نگه داريد ( راه رفتن ميمون وار )

 كوه پيمايي در شرايط زمستاني تفاوت هاي زيادي با كوه پيمايي در فصل هاي ديگر دارد، چرا كه كوه نورد با مشكلات گوناگوني در هنگام صعود و پايين آمدن از كوه مواجه مي شود. براي پايين آمدن از شيب يخي با زاويه كمتر مي توان بدن را عقب داده و بر روي كرامپن و سخمه كلنگ اقدام به پايين آمد نمود ، به ترتيبي كه دست طرف شيب را در دسته كلنگ و نزديك به سخمه قراردارد و دست ديگر را به دسته كلنگ گرفت و با كشيدن محكم سخمه به سطح شيب بر روي برف سر خورد و اقدام به پايين آمدن نمودو يا دست را به دسته كلنگ در نزديك سخمه گرفت و با فشار سر كلنگ به يخ و فشار كرامپن ها به طرف پايين،به طرف انتهاي شيب شيب حركت نمود.

هنگام پايين آمدن در شيب هايي با برف سخت بايد به وسيله ضربه پاشنه كفش، جاي پا بسازيد . با زياد شدن شيب و سختي ساختمان برف استفاده از كلنگ و كرامپن اجتناب ناپذير است. غالبا كلنگ در هر صعودي در دست طرف شيب قرارد مي گيرد. هميشه به هنگام كوهنوردي و انتخاب مسير به بازگشت هم فكر كنيد. اگر بالا رفتن از جايي آسان است. لزوما پايين آمدن آسان نخواهد بود.

براي فرود آمدن از كوهستان اغلب مسيرهايي انتخاب مي شوند كه از مسير صعود راحت تر هستند. از حركت روي مسيرهاي بهمن گير خود داري كنيد هنگامي كه از بين ديواره هاي يك دره عبور مي كنيد از مسيرهاي مابين درختان مسير بهمن گير حركت كنيد.

لازم است از پايين آمدن از ميان كوه هاي ناشناخته كه پايين آن ديده نمي شود، خودداري نماييد. مراقب شيب هاي علف زار خيس باشيد، زيرا بسيار لغزنده است. چنانچه با شيب تند صخره اي درگير شديد و مجبور هستيد در يك رديف حركت نماييد بايد فاصله را آن قدر كم كنيد كه چنانچه سنگي از جاي اصلي خودش جدا شد فاصله افراد آن قدر نباشد كه سنگ شتاب بگيرد.

پيش از تاريك شدن هوا،كوه را ترك و پايين بياييد. چنانچه در كوه گم شديد، هرگز از پايين آمدن از كوه عجله نكنيد،با مشورت، بهترين راه فرود را پيدا كنيد.

هنگام حركت در سرازيري كوه،داخل پوتين، جوراب ضخيم و نرم ديگري پوشيده و با بستن محكم بند كفش از حركت اضافي پا در پوتين جلوگيري كنيد. موقع پايين آمدن از كوه است كه خراش هاي پوستي ايجاد مي شود و مفصل زانوها جابجا شده و مچ پا مي چرخد، از اين رو سرعت در سرازيري نبايد خيلي بيشتر از سرعت سربالايي باشد. چنانچه هنگام پايين آمدن از كوه، كفش پنجه پايتان را مي زند، توقف كنيد و بند كفش خود رامحكم كنيد.

به هنگام پايين آمدن از شيب هاي تند كوهستان، جهت كاهش فشار ناشي از شيب و حمل كوله پشتي ، به صورت زيگزاگ ( مارپيچ ) حركت نموده و از برداشتن قدم هاي بزرگ خودداري كنيد. اين كار انرژي شما را بيشتر حفظ مي كند و مي توانيدمسافت بيشتري را طي كنيد و روز بعد دچار انقباض عضلاني كمتري شويد. وقتي از سراشيبي كوه پايين مي رويد بندهاي شانه كوله پشتي خود را محكم كنيد، زيرا اگر كوله پشتي مدام جابه جا شود تعادل تان به هم مي خورد. پوتين هاي خورد را چك كيند ومطمئن شويد كه بندها محكم بسته شده باشد، به طوري كه انگشتان پا جلوي كفش ها را لمس نمي كند ( پا به جلو نمي لغزد ).

چنانچه تشخيص اين كار سخت است بهتر است يك جفت جورات اضافي بپوشيد. در پايين آمدن از سطح هاي برفي با شيب زياد، چنانچه شخص نتوانست پشت به شيب پايين بيايد، بايد فورا چرخيده و رو به شيب با كوبيدن پاشنه كفش به برف و درست كردن جا پا و تكه بر روي دست ها پايين بيايد. در جاهايي با شيب كم و بدون خطر مي توان با كف كفش به طرف پايين ليز خورده و پايين آمد. سرعت اين حركت را مي توان با بالا آوردن نوك كفش ها و كم و زياد كردن فشار پاشنه ها تنظيم كرد. در صورت ليز خوردن در سطح پر شيب برفي بايد فورا به طرف سطح شيب دار برگشته و با دستها به سطح تكيه كرد و نوك كفش ها را با كمي فاصله از هم به سطح برف فشار آورده براي اين كار بايد سر و گردن و بالاتنه را از سطح برف دور نگه داشته تا نوك كفشها بهتر به برف گير كنند براي انجام بهتر اين كار تمركز ضروري است. چنانچه كلنگ يخ در دست داريد، بهتر است دسته اش را نزديك سرتان گرفته و در يخ فرو بريد.  

G-TOX روشی متفاوت برای ریکاوری دستها در سنگنوردی

یکی از راههای ریکاوری ساعد در هنگام صعود ,آویزان کردن و تکان دادن دست است. چند ثانیه و یا چند دقیقه انجام این عمل منجر به ریکاوری می شود اما اغلب موارد این کار کافی نیست. هنگامی که شما در یک وضعیت دشواری  قراردارید و فشار زیادی بر شما وارد می شود استراحت کردن و آویزان کردن دست برای ریکاوری آن می تواند  باعث شود که همان میزان انرژی که در اثر این استراحت بازیابی می شود توسط سایر اعضائی که بر آنها فشار وارد می شود صرف شده و در واقع شما از این استراحت دادن هیچ انرژی را بازیابی نکرده و بهبودی هم در عملکرد صعودتان حاصل نگردد.       خوشبختانه  روش دیگری برای ریکاوری و بازیابی توان صعود ساعد ها وجود دارد که اکثر کوهنوردان آنرا نادیده گرفته  و یا از آن اطلاعی ندارند. این روش چیزی بین آویزان کردن و بالا بردن همراه با تکان دادن دستهاست.   این عمل باعث افزایش میزان ریکاوری می شود و این روش ریکاوری سریع را G-TOX نام دارد زیرا از نیروی جاذبه برای رفع خستگی ماهیچه های ساعد استفاده می کند و باعث تسریع ریکاوری می شود.   رابرت لوک,محقق بریتانیایی, اخیرا" تصمیم گرفت که G-TOX را تحت آزمایش قرار دهد. او  میزان ریکاوری(معیار اندازه گیری آن اسیدلاکتیک خون و  قدرت گیره گرفتن است)را بین دو گروه از سنگنوردان که یک گروه از تکنیک G-TOX استفاده نموده و گروه دیگر از تکنیک متداول یعنی آویزان و تکان دادن دست استفاده می کردند اندازه گیری نموده و مورد مقایسه قرار داد. نتایج نشان داد که افزایش عمده ای در میزان ریکاوری سنگنوردانی که تکنیکG-TOX را مورد استفاده قرار داده بودند حاصل شد. چرا G-TOXعمل می کند احساس خستگی و ناراحتی حین کوهنوردی بعلت جمع شدن اسید لاکتیک و محدود شدن جریان خون است.   اسیدلاکتیک محصول سوخت و ساز غیر هوازی گلیکوژن است ,هنگامی که فشاری بیش از ماکزیمم توان عضلات به آنها وارد می شود, اسید لاکتیک مانند یک مسیر انتقال انرژی عمل می کند.   در يک فشار پايين تر از % 20 از حداکثر قدرت دست تقريبا تمامي مویرگها برای خون رسانی به عضلات باز هستند اما در يک فشار % 50 ،  مويرگها کاملا بسته مي شوند و با کاهش فشار است که مویرگها به تدريج براي خونرساني باز مي شوند.   با افزایش فشار بر عضلات غلظت اسید لاکتیک به سرعت افزایش یافته تا زمانیکه  با کاهش فشار بر عضلات و یا حین استراحت جریان خون دوباره از سر گرفته شده و به روال عادی برگردد.   وقتی شما از تکنیک آویزان کردن و تکان دادن دستانتان استفاده می کنید در ابتدا احساس می کنید که جریان خون در عضلاتتان افزایش یافته این بدین علت است که وقتی به ماهیچه ها استراحت داده می شود جریان خون در آنها از سر گرفته می شود در حالیکه بازگشت وریدی خون کهنه از عضلات کندتر از ورود آن انجام می شود. این عدم تناسب سرعت ورود و خروج خون از عضلات باعث می شود که قلب با ضربان بیشتری جهت پمپاژ خون از عضلات کار کند. به این دلیل است که سنگنوردانی که از تکنیک قدیمی آویزان کردن دست استفاده می کنند همچنان از ضربان نا مناسب قلبشان در حین استفاده از این تکنیک گلایه دارند.     در تکنیکG-TOX شما با بالا بردن و تکان دادن دستتان باعث می شوید که این عمل برگشت خون از عضلات و حرکت آن به سمت قلب بدون فشار آوردن به قلب و افزایش ضربان با کمک نیروی جاذبه انجام گیرد. با کمک به تسریع در خروج خون از عضلات , این عمل باعث تسهیل در انتقال اسید لاکتیک  از عضلات شده و منجر به بازگشت سریعتر قدرت درست در گرفتن گیره های سنگنوردی می شود.  تاثیر این تکنیک  قطعی است و شما مشاهده خواهید کرد که با بالا بردن دستانتان ضربانتان بهبود می یابد(جالب است بدانید که تاثیر جاذبه زمین بر جریان ورودی خون به عضلات کمتر از جریان خروجی است).   اما با توجه به موارد ذکر شده و مزایای تکنیک بالابردن دست حین استراحت, چرا بجای روش G-TOX تنها از تکنیک بالا بردن دست در کل زمان استراحت استفاده نکنیم؟ پاسخ این است که بالا بردن دست علی رغم همه مزایایش یک عیب دارد و آن این است که این عمل خود مستلزم صرف نیرو و انقباض عضلات بازوان,سرشانه و قفسه سینه است و استمرار در بالا نگه داشتن دست باعث کوفتگی عضلات و در نتیجه افت عملکرد سنگنورد می شود. در نتیجه بهترین گزینه تکان دادن دست به سمت پایین و سپس به سمت بالا هر کدام به مدت 5 تا 10 ثانیه است.   این کار را انجام دهید تا تفاوت G-TOX را متوجه شوید. مترجم: مهدی فرهادی منبع : http://www.mountainzone.com برگرفته : http://kavehazad.blogfa.com/

سنگنوردی: بهترین تمرینات ورزشی برای مدیریت استرس

انجمن پزشکی کوهستان ایران: هر ورزشی می‌تواند از فواید جسمی- روحی برخوردار باشد، اما فعالیت‌های توام با تنفس، تعمق و حركت بهترین گزینه‌ها برای مدیریت استرس به شمار می‌روند. احتمالا اطلاع دارید كه ورزش منظم می‌تواند به شما در كنترل وزن‌تان كمك و از شما در مقابل بیماری‌های گوناگون محافظت كند، اما ورزش می‌تواند در مدیریت استرس نیز مفید واقع شود.

به گزارش سلامت نیوز تمرینات ورزشی باعث ترشح اندورفین می‌شود و اندورفین‌ها نوعی پروتئین انرژی‌زا هستند كه احساس بهتری را در ما ایجاد می‌كنند و حالات روحی‌مان را بهبود می‌دهند. هر ورزشی می‌تواند استرس و تنش را كاهش دهد، از این رو سعی كنید ورزش‌هایی را انتخاب كنید كه از آن لذت می‌برید.

برخی مردم از صخره‌نوردی لذت می‌برند؛ زیرا آنها احساس می‌كنند صخره‌نوردی نوعی تحرك توام با تعمق روی دیواره‌های صخره‌هاست. با انجام این ورزش هرگونه افكار تنش‌زا از میان می‌رود. این ورزش می‌تواند یك ورزش به‌شدت كاهش‌دهنده استرس باشد. اما اگر فردی از ارتفاعات بترسد، همین ورزش استرس‌زا می‌شود. شما باید فعالیت كاهش‌دهنده استرسی را انتخاب كنید كه مناسب‌تان باشد. جادوی ورزش‌های جسمی- ذهنی و تمرینات جسمی- ذهنی نوعی فعالیت‌های فیزیكی هستند كه بر تنفس، تمركز ذهن و آگاهی اعلا از حركات متمركز است. این گزارش می‌افزاید از جمله ورزش‌هایی كه در مدیریت استرس بسیار موثر است شامل موارد ذیل است:

یوگا از جمله ورزش‌هایی است كه به تمركز بر تنفس نیاز دارد كه آن را به ورزش مدیریت استرس تبدیل می‌كند. این ورزش از نظر قدرت و تمركز، دارای كلاس‌هایی در سطوح مختلف است.


منبع:روزنامه اعتماد , http://iranclimbing.com

تای كای، مانند ورزش یوگا تركیبی از حركات روان بدنی و تعمق است. از آنجایی كه تای كای به تمركز و تمدد اعصاب و شل كردن عضلات نیاز دارد، به نوعی، ورزش فیزیكی آرامش‌بخش ذهن نیز محسوب می‌شود. تای كای مانند یوگا، از نظر شدت و تمركز متفاوت است و شما باید سطحی را انتخاب كنید كه برایتان مناسب است.

 

پیلاتس شامل یكسری حركات و كشش‌هایی است كه عضلات را تقویت و سفت، انعطاف‌پذیری و تعادل را بهتر و ذهن و بدن را با هم متحد می‌كند. نتیجه حاصل: شما هنگام فراگرفتن تمدد اعصاب و شل كردن عضلات كالری می‌سوزانید و این خود بهترین تمرینات جهت رفع تنش و استرس است.

اگر تمرینات جسمی- ذهنی برای شما مناسب نیست، می‌توانید از طریق تمرینات آمادگی جسمانی استرس خود را مدیریت كنید. هر نوع تمرینات آمادگی جسمانی می‌تواند انرژی و استرس افزایش‌یافته را آزاد كند. در ادامه چند تمرین آمادگی جسمانی برای مدیریت استرس ارائه می‌شود:

 

شما می‌توانید با این تمرینات ناراحتی و اضطراب خود را تخلیه كنید كه باعث می‌شود این ورزش روشی فوق‌العاده برای مدیریت استرس باشد. شما هنگام فراگرفتن كیك بوكسینگ، تنفس درست را نیز می‌آموزید كه به شما در آزاد كردن استرس درونی‌تان كمك می‌كند.

 

بسیاری از مردم معتقدند پیاده‌روی یا دویدن بهترین راه برای افزایش آمادگی جسمانی است؛ زیرا پیاده‌روی و دو، استرس و تنش را از ذهن‌تان پاك می‌كند. خارج شدن از منزل برای انجام كار برای شما مفید است؛ زیرا نور خورشید و طبیعت می‌توانند روحیه را نیز بالا ببرند.

 

یك تمرین ورزشی دیگر كه می‌تواند در رفع استرس موثر واقع شود، ورزش در كنار دوستان است. در حین ورزش شما با یكدیگر گفت‌وگو و درد دل می‌كنید. اگر این درد دل دوستانه درباره موضوعی باشد كه بر شما فشار روانی وارد كرده است، شما می‌توانید به این وسیله ایده‌هایی را برای حل مشكلات‌تان به دست بیاورید، اما اگر این گفت‌وگو درباره موضوع دیگری باشد، باعث می‌شود كه ذهن‌تان از آن مشكلات منحرف شود و آرامش پیدا كنید. برای كاهش سطح استرس‌تان باید دست‌كم 20 دقیقه تمرینات ایروبیك یا هوازی انجام دهید. برای كسب نتیجه بهتر حداقل 30 دقیقه و پنج تا شش بار در هفته این تمرینات را انجام دهید.

 با این حال، حتی یك تمرین ورزشی بسیار كوتاه نیز می‌تواند به شما در بهتر شدن روحیه‌تان كمك كند. زمان انجام تمرینات ورزشی به شما بستگی دارد. برای برخی مردم بهترین زمان ورزش صبح زود و قبل از شروع شلوغی روز است؛ و برای بعضی دیگر انجام تمرینات ورزشی در پایان روز به آنها آرامش می‌دهد و باعث نشاط‌شان می‌شود. مهم‌ترین نكته برای مدیریت استرس و سلامت عمومی شما به سادگی ورزش است و اگر شما بتوانید ورزشی را كه از آن لذت می‌برید (یك دوست ورزشی برای حفظ انگیزه‌تان) و زمانی مناسب با برنامه‌هایتان را بیابید، می‌توانید برای مدت طولانی‌تری آن را ادامه دهید و در نتیجه استرس را از خود دور و سلامت عمومی‌تان را حفظ كنید.

راه های دفع آب بدن در ورزش کوهنوردی:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: مصرف آب در کوه نوردی نیازمند توجه خاصی است، فعالیت های ورزشی باعث از دست دادن مقادیر زیادی از آب بدن می شوند. آگاهی ما از دفع آب بدن می تواند اهمیت مصرف آب در فعالیت های کوه نوردی را نشان دهد. 

شاید در شیب های کوهستان، تعریق زیاد و خیس شدن لباس هایمان را دیده ایم که فقط محدود به لباس های زیرین نبوده و آب ناشی از تعرق حتی به لباس های میانی و رویی هم رسیده.

زیر کوله پشتی مان خیس عرق می شود و در پایان برنامه نمک های به جای مانده از عرق بدن نشان از دفع آب زیادی از بدن دارد. نوشته زیر به بررسی روش های مختلف دفع آب از بدن پرداخته است امیدواربم که مورد استفاده شما عزیزان و بزرگواران قرار گیرد.

دفع آب

آب بدن از طريق پوست (تعريق)، بخار همراه با بازدم (تنفس)، ادرار و مدفوع، خارج مي شود.

دفع آب از طريق ادرار

ادرار تقريبا از 95 درصد آب و ۵ درصد املاح گوناگون تشكيل يافته است. در شرايط عادي، كليه ها در حدود 99 درصد از آبي را كه روزانه تصفيه مي شود را باز جذب مي كنند. در نتيجه حجم موادي كه روزانه توسط كليه ها دفع مي شوند در حدود 1000 تا1500 ميلي ليتر مي باشد.

دفع آب از طريق پوست

فرآيند تعريق و تبخير آب عامل خنك كننده اي براي بدن به حساب مي آيد. اين اثر را خنك كردن تبخيري مي گويند. این فرآیند بدین صورت می باشد که آبی که در اثر تعرق در سطح پوست قرار می گیرد با گرفتن گرمای پوست تبخیر می شود این عمل یک واکنش گرما گیر است و دمای بدن را کاهش می دهد و باعث خنک شدگی بدن می شود. در شرايط عادي، بدن روزانه 500 تا 700 ميلي ليتر عرق ترشح مي كند.

اين عمل دقيقا اهميت تعريق را نشان مي دهد، زيرا ممكن است گاهي 8 تا 12 ليتر عرق با سرعت يك ليتر در ساعت، هنگام ورزش هاي طولاني در محيط گرم توليد شود.

دفع آب از طريق مدفوع

بين 100 تا 200 ميلي ليتر آب از طريق دفع روده ها از دست مي رود، چون تقريبا 70 درصد از مواد دفعي را آب تشكيل مي دهد. در صورت بروز اسهال يا استفراغ اين كاهش آب مي تواند به 1500 تا 5000 ميلي ليتر نيز افزايش پيدا كند. اين حالت ممكن است موجب « دهيدراسيون » و از دست رفتن الكتروليت هايي از قبيل سديم، پتاسيم، كلر و منيزيم شود.   

توصيه هاي علمي براي جايگزيني مايعات از دست رفته

هدف اصلي از جايگزيني مايعات، ثابت نگه داشتن حجم پلاسماست كه در نتيجه آن جريان خون و جريان تعريق در حد مطلوب باقي مي ماند. مصرف آب اضافي، قبل از تمرين در گرما باعث محافظت بدن در برابر اختلال سيستم تنظيم دماي بدن مي گردد. به اين ترتيب بهتر است حدود 400 تا 600 ميلي ليتر آب خنك در فاصله 10 تا 20 دقيقه قبل از ورزش مصرف شود. هر چند كه انجام اين عمل نياز به جايگزيني مداوم را در حين ورزش، از بين نمي برد.

حجم مايعات

مصرف حدود 250 ميلي ليتر آب در فواصل 15 دقيقه اي، مقداري منطقي براي دريافت مايعات در خلال فعاليت ورزشي است. چون حجم هاي بيش از اين مقدار موجب بروز احساس « پرشدگي معده » مي شود.

مسموميت آبي

در شرايط طبيعي، حداكثر مي توان روزانه 9.5 ليتر آب را بدون اينكه كليه ها بيش از حد طبيعي كار كنند يا مواد شيميايي مهم رقيق شوند، مصرف كرد. مصرف بيش از اين مقدار مي تواند توليد « هايپو ناترمبا » يا مسموميت آبي كند.

وضعيتي كه مربوط به رقيق شدن قابل توجه ميزان سديم طبيعي بدن مي شود و علايم اوليه آن شامل سردرد، تارشدن بينايي، عرق كردن زياد و استفراغ است. در موارد شديد فرد دچار « ادم مغزي »، كما و سر انجام مرگ مي شود. گرچه اين حالت چندان رواج ندارد ولي در مورد برخي از ورزشكاران با تجربه و حرفه اي گزارش شده است. 

گردآوری: مهدی هاشمی / ویرایش و بازنگری: شاهین صفوی  منبع: نشاط کوهستان

4 مُسکن ضد درد حرارتی برای بدن بعد از ورزش

_ بر اساس تحقیقی که نتایج آن در مجله بین المللی " طب ورزشی " چاپ شده است استفاده سریع از دوش آب سرد و گرم به صورت هم زمان به آرامش دادن به عظلات و از دفع اسید لاکتیک بدن کمک کرده و در عین حال حرکت سلولهای اکسیژن در بدن را نیز سرعت می بخشد. استفاده از آبهایی با درجه حرارت 15 و 38 درجه سانتی گراد برای این امر مناسب است.

 

_ انجام دادن فعالیتهای کششی و ذهنی به مانند یوگا و همچنین سایر ورزشها در محیط های گرم و مرطوب برای جلوگیری از آسیب دیدگی و همچنین کاهش دردهای عظلانی موثر است. تمرین در دمای 40 درجه سانتی گراد و رطوبت 40 درصد یک وضعیت ایده آل به شمار می رود.

برچسب‌ها: پزشکی ورزش

سوال کوهنوردان: آیا استفاده از آسپیرین در ارتفاع بالا به منظور رقیق کردن خون و عملکرد بهتر قلب مجاز است؟

تدوین: دکتر حمید مساعدیان

عضو کمیسیون پزشکی اتحادیه جهانی کوهنوردی

انجمن پزشکی کوهستان ایران: این سوال بسیاری از کوهنوردان است:

آیا استفاده از آسپیرین در ارتفاع بالا به منظور رقیق کردن خون و عملکرد بهتر قلب مجاز است؟

بر اساس تحقیقات بعمل آمده آسپیرین اثرات بسیار مفیدی بر بدن انسان دارد و امروزه بعد از 100 سال از کشف آن هنوز به اثرات مفیدتر و فواید آن بیشتر پی می برند. ولی آیا آسپیرین در ورزش کوهنوردی در ارتفاعات بالا برای بهبود عملکرد قلب و عروق چنین تاثیرات مثبتی نیز دارد؟

آسپیرین به اصطلاح رقیق کننده خون است، البته اصطلاح صحیح آن به تاخیر اندازنده لخته شدن خون است ولی بین عوام مردم اینگونه معرفی شده که رقیق کننده خون است و برای رقیق کردن خون هیچ چیز جای مایعات چه بصورت تزریقی و چه آشامیدنی را نمی گیرد و این باور باید در بین کوهنوردان بوجود آید که تنها رقیق کننده خون که می تواند پبشگیری کننده از یخ زدگی اندامها و گرمازدگی و تشدید ارتفاع گرفتگی باشد همانا مصرف کافی مایعات است( بهر نوع ممکن که می توان مصرف کرد چه آشامیدنی و چه تزریقی).

در علم پزشکی با توجه به فواید بسیار قرص آسپیرین ثابت گردیده که این قرص برای افرادی که مشکلات قلبی عروقی دارند بسیار مفید است و برای افرادی که در زمینه بیماریهای قلبی عروقی مشکلی ندارند تاثیری ندارد.

ضمنا مصرف آسپیرین عوارضی هم دارد و آن تاثیر روی معده و ایجاد زخم معده است که بسیاری از افراد از این عارضه قرص آسپیرین بی اطلاع ند و بصورت خودسر از این قرص استفاده می کنند و از عوارض آن غافل اند.

پژوهشگران می گویند کسانی که بیماری های جدی قلبی و عروقی ندارند، نباید برای جلوگیری از حمله قلبی و سکته مغزی آسپرین مصرف کنند. مصرف آسپرین می تواند موجب خونریزی جدی داخلی شود و همچنین مانع مرگ های ناشی از بیماری های قلبی و عروقی نیز نمی شود.

استفاده از آسپرین با دوز پایین در کسانی که دارای بیماری های قلبی و عروقی هستند و دچار سکته قلبی یا مغزی شده اند برای جلوگیری از تشدید این بیماری ها توصیه می شود.

نتیجه مطالعاتی که بر روی 95 هزار بیمار در انگلستان در سالهای 2005 تا 2010 صورت گرفته از این توصیه به دلیل عارضه جدی خونریزی معده حمایت نمی کند.

به خصوص که تاثیر مصرف آسپیرین حتی برای آنان که تجویز می شود در جلوگیری از مرگ بیماران چندان قابل توجه نیست.

انجمن پزشکی کوهستان ایران به کوهنوردان توصیه می کند که قبل از مشورت با پزشک خود، آسپرین را به طور روزانه و خودسر مصرف نکنند. (بهترین راه برای کاهش خطر بیماری قلبی همانا ورزش کردن بخصوص ورزش کوهنوردی، سیگار نکشیدن، مصرف غذاهایی که چربی اشباع شده اش کم است، خوردن میوه و سبزیجات است.

بنابر این مصرف بی رویه قرص آسپیرین چه برای کوهنوردان و چه افراد عادی بهیچوجه سفارش نشده و حداقل اینکه اگر عوارضی نداشته باشد فوایدی نیز ندارد و فقط برای افرادی که بیماریهای قلبی عروقی دارند سفارش گردیده است.

پایان

برچسب‌ها: آسپیرین, پزشکی کوهستان

با 5 ورزش زانو درد خود را کاهش دهید

در ابتدا با مقدار کم شروع کنید. اگر برای بار اول، بدون درد حرکات را انجام دادید، برای بار دوم تعداد حرکات را بیشتر کنید. به طور کلی، در حدود 30 دقیقه هر روز ورزش کنید.

انجمن پزشکی کوهستان ایران: پیاده روی باعث کاهش درد مفاصل و تقویت عضلات پا می شود و انعطاف پذیری بدن را بهبود می بخشد و برای قلب نیز بسیار خوب است.

1 - پا را از یک طرف بلند کردن

پشت یک صندلی را برای حفظ تعادل بگیرید. وزن بدن را روی پای چپ بیندازید. پای راست را بلند کنید و از پای چپ دور کنید. پای راست باید صاف باشد و عضلات پا باید کشیده باشند. خم نشوید. پای خود را پایین بیاورید و استراحت کنید. این حرکت را 10 بار انجام دهید، استراحت کنید و 10 بار دیگر هم انجام دهید. اگر برایتان سخت است تا جایی که می توانید پایتان را بالا ببرید، نه بیشتر. بعد از چندین بار تمرین، خواهید توانست پای خود را بالاتر ببرید.

2 - نشستن و بلند شدن

این تمرین برای راحت بلند شدن می باشد. دو بالش بر روی صندلی بگذارید و صاف بنشینید. کف پاها باید روی زمین باشد. به آرامی بلند شوید. سپس، به آرامی بنشینید. در این تمرین باید زانوها خم باشند و حرکت نکنند. دستان تان هم می توانند آزادانه در طرفین باشند و هم می تواند ضربدری همدیگر را بگیرند. اگر برای تان سخت است، یک بالش دیگر اضافه کنید و یا از صندلی دسته دار برای بلند شدن کمک بگیرید.

3 - تعادل بر یک پا

روی یک پا بایستید. می توانید پشتی یک صندلی را برای حفظ تعادل بگیرید. به آرامی، پای خود را بالا ببرید. 20 ثانیه در این حالت بمانید. به آرامی پای خود را به زمین برسانید. دوباره این حرکت را انجام دهید. این حرکت برای زمانی که می خواهید از ماشین پیاده شوید و یا خم شوید، مفید است. اگر برایتان مقدور است، مدت طولانی تری روی یک پا بایستید و یا با چشمان بسته این حرکت را انجام دهید.

4 - بالا رفتن از پله

این حرکت پا را قوی می کند. ابتدا هر دو پا روی زمین باشند. پای چپ خود را بر روی پله بگذارید (می توانید به جای پله، از جسمی سفت به ارتفاع پله نیز استفاده کنید). به دنبال آن، پای راست را نیز بر روی پله قرار دهید. سپس صاف بایستید. الان کف هر دو پایتان روی پله قرار دارد. پایین بیایید، بدین صورت که اول پای راست خود و سپس پای چپ را پایین بگذارید. 10 بار این حرکت را تکرار کنید و استراحت کنید و سپس 10 بار دیگر انجام دهید. بار دوم ابتدا پای راست خود را روی پله قرار دهید. اگر برایتان سخت است، می توانید از دیوار و نرده برای حفظ تعادل کمک بگیرید و یا در ابتدا، از پله هایی با ارتفاع کم استفاده کنید.

5 - پیاده روی

پیاده روی یک ورزش خوب برای درد زانو می باشد. پیاده روی باعث کاهش درد مفاصل و تقویت عضلات پا می شود و انعطاف پذیری بدن را بهبود می بخشد و برای قلب نیز بسیار خوب است. موقع پیاده روی، به جلو نگاه کنید و با آرامش اعصاب، راه بروید. بازوها و پاهایتان را حرکت دهید. اگر شما مبتلا به استئوآرتریت هستید، بهتر است قبل از انجام دادن ورزش، با پزشک خود مشورت کنید.

سایر ورزش های مفید

اگر ورزش کنید، وزنتان نیز کم می شود (البته با رعایت تعادل در خوردن غذا) و با کاهش وزن، فشار کمتری به مفاصل وارد خواهد شد.

سایر ورزش هایی که برای درد زانو مفید می باشند، عبارتند از: دوچرخه سواری، شنا و ورزش های آبی. ورزش های آبی برای درد مفاصل و آرتریت بسیار خوب هستند.

درباره ورزش هایی که نباید انجام دهید، از پزشک و یا فیزیوتراپیست خود بپرسید.

چه قدر ورزش کنید؟

در ابتدا با مقدار کم شروع کنید. اگر برای بار اول، بدون درد حرکات را انجام دادید، برای بار دوم تعداد حرکات را بیشتر کنید. به طور کلی، در حدود 30 دقیقه هر روز ورزش کنید. بعد از چندین جلسه، عضلات پای شما از زانویتان حفاظت می کنند و انعطاف پذیری بدن شما افزایش می دهند.

برخی از کوفتگی ها و درد عضلانی بعد از ورزش، طبیعی می باشند. اما اگر مفاصل شما آسیب دیدند و متورم شدند، نیاز به استراحت کردن دارید. یخ درمانی و مصرف داروهای مسکن مانند: استامینوفن، ایبوپروفن یا ناپروکسن می توانند برای درد مفاصل مفید باشد. اما بهتر است در اینگونه موارد، به پزشک مراجعه کنید و از او کمک بخواهید.

منبع:گردآوری: گروه سبک زندگی سیمرغ www.seemorgh.com/lifestyle tebyan.net

برچسب‌ها: زانو درد

گردآوری: دکتر حمید مساعدیان انجمن پزشکی کوهستان ایران: صبح که از خواب بیدار می شویداگر به علت درد و گرفتگی عضلات گردن نتوانید سرتان را بچرخانید چه می کنید؟ تا به حال برایتان پیش آمده که حین انجام کارهای عادی روزانه، به طور ناگهانی دچار درد شدیدی در قسمتی از بدنتان شوید؛ مثلا وقتی خم شده اید تا شیئی را از روی زمین بردارید یا هنگامی که سرتان را موقع خروج از پارکینگ برای احتیاط و نگاه کردن به عقب بر گردانده اید؟ حتی ممکن است تنها بعد از کش دادن بدنتان پس از یک سفر هوایی طولانی، دچار این نوع دردهای ناگهانی شدید شوید. این دردها معمولا آن قدر شدید هستند که شاید حتی به سختی بتوانید از جایتان تکان بخورید زیرا ماهیچه های اطراف ستون فقرات، از قوی ترین و در عین حال کاربردی ترین نقاط بدن هستند و گرفتگی آنها می تواند منجر به بروز دردهای ناراحت کننده در ناحیه پشت و گردن شود. گرفتگی عضلات یکی از شایع ترین عوامل ایجاد درد شدید در پشت و گردن افراد است. این درد اگرچه گاهی با بعضی روش های سنتی معمول هم قابل کنترل است و نیازی به درمان از طریق روش های جراحی ندارد اما در صورت مشاهده بعضی علائم باید سریعا به پزشک مراجعه کنید. س العمل های حفاظتی و طبیعی بدن نسبت به مشکلاتی است که در ماهیچه یا رشته های عصبی اطراف آن پیش آمده است. گرفتگی پشت ممکن است به دلایل مختلفی بروز کند. معمولا حرکات ناگهانی نامناسب ممکن است باعث کشش های شدید در بافت ماهیچه ای و عصبی این قسمت شده و درد و ناراحتی ای برای ما ایجاد کند. این گرفتگی عضلات پشت گاهی هم می تواند نشانه ای از وجود صدمات و مشکلات در قسمت های درونی خود ستون فقرات مثل مهره ها یا دیسک ها و زردپی ها (رشته های پیوندی که مهره ها را به هم اتصال می دهند) باشد.   ● این درد معنی دار از اولین نشانه های گرفتگی عضلات، درد شدیدی است که بسته به موقعیت ناحیه صدمه دیده، در پشت یا گردن ظاهر می شود. این درد که با انقباض دردناک ماهیچه همراه است، ممکن است بین چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد. این درد و انقباض معمولا ۲هدف را دنبال می کند؛ یکی اینکه شما را متوجه وجود مشکل در بدنتان کند و دیگر اینکه حرکات شما را محدود سازد تا مانع صدمات بیشتر در آن ناحیه از بدنتان بشود. این علائم معمولا بر اثر فعالیت فیزیکی زیاد تشدید می شوند و عموما پس از یک دوره استراحت، کمتر شده یا از بین می روند.   ● چه باید کرد؟ در بیشتر اوقات اگر گرفتگی عضله در افراد علت پزشکی جدی نداشته باشد، با یک دوره درمانی ساده در چند روز یا چند هفته بهبود پیدا می کند. اما اگر هر یک از علائم زیر را در خود مشاهده کردید، فورا به پزشک مراجعه کنید: ▪ تغییر در نحوه عملکرد روده ها و مثانه؛ به طوری که در کنترل آنها دچار مشکل بشوید. ▪ ضعف ماهیچه ها در ناحیه بازوها و ساق پاها و عدم تعادل هنگام راه رفتن و احساس کاهش تــدریجــی توانایی در طی مسیری که معمولا به راحتی پیاده روی می کرده اید. ▪ احساس گسترش درد و بی حسی در دست و پا به ویژه هنگام عطسه، سرفه یا موقع نشستن. ▪ بدتر شدن درد در حالت دراز کشیدن و بی خوابی در طول شب از شدت درد. ▪ درد همراه با تب، کاهش وزن و دیگر نشانه های بیماری. اگر هیچ یک از علائم ذکر شده را ندارید، شاید با انجام کارهایی بتوانید خودتان درد و گرفتگی ماهیچه هایتان را کاهش دهید یا بعضی از علائم آزاردهنده و مشکل ساز آن را از بین ببرید.   ● از تو حرکت انجام فعالیت های روزانه و معمول (البته شاید با سرعت کمتر و مطمئنا با خودداری از انجام کارها و حرکاتی که ممکن است دوباره مشکلاتی در شما ایجاد کند) بهترین و مناسب ترین قدم برای شروع یک دوره درمانی است. استراحت کوتاه مدت مشکلی ایجاد نخواهد کرد اما خوب است بدانید که فعالیت های سبک، به بهبود وضعیت شما سرعت می دهد بنابراین از دراز کشیدن و استراحت های طولانی مدت خودداری کنید.   ● کمپرس سرد در ۷۲ساعت اولیه شروع گرفتگی عضلات فورا تعدادی قطعه یخ یا سبزیجات یخ زده را در کیسه و سپس پارچه ای پیچیده و حداکثر ۲۰دقیقه روی موضع دردناک قرار دهید. این کار را چندین بار در طول روز تکرار کنید. کمپرس سرد، درد و ورم ناحیه درد را کاهش می دهد و با بی حس کردن بافت عضلانی آن منطقه، تحریکات عصبی محل صدمه دیده را کم می کند. البته مراقب باشید زیرا کمپرس سرد طولانی و بیش از ۲۰دقیقه در ناحیه مورد نظر می تواند باعث انقباض بیشتر عضلات و افزایش درد در آن شود.   ● کمپرس گرم پس از گذشت ۳روز از آغاز درد گرفتگی عضلات، می توانید روش کمپرس گرم را شروع کنید. کمپرس گرم باعث شل شدن ماهیچه های منقبض شده و افزایش جریان خون در آنها می شود. این کار حتما باید پس از ۷۲ساعت اولیه گرفتگی عضلات آغاز شود تا التهاب فروکش کند. استفاده از گرمای مرطوب بهتر از گرمای خشک است، زیرا میزان از دست دهی آب بدن را کاهش می دهد. برای این کار می توانید از انواع کمپرس های مرطوب مانند کیسه های آب گرم مخصوص کمپرس، حمام آب گرم یا جکوزی استفاده کنید.   ● داروهای ضد درد و آرام بخش انواع داروهای ضد درد مانند آسپرین، ایپوبروفن، استامینوفن یا ناپروکسن نیز می توانند درد را کاهش داده و ورم و گرفتگی عضلات را کم کنند. داروهای متنوعی وجود دارند که بدون نیاز به نسخه پزشک قابل خریداری هستند اما حتما در مورد استفاده از آنها با پزشک خود مشورت کنید. آنها به شما کمک خواهند کرد مناسب ترین دارو را تهیه کنید.   ● موضع بند های طبی استفاده کوتاه مدت از سینه بند های طبی نیز می تواند برای کاهش دردهای گرفتگی عضلات مفید باشد. این گونه تجهیزات طبی (سینه بند یا گردن بند طبی) با ثابت نگه داشتن و گرم کردن ماهیچه های محل مورد نظر، درد را کاهش خواهند داد. فراموش نکنید که در مورد استفاده از انواع کمربند، گردن بند و سینه بندهای طبی و سایز و نوع مناسب آن حتما با پزشک خود مشورت کنید تا راهنمایی های لازم را به شما بدهد. البته هرگز روی این نگهدارنده های خارجی برای درازمدت حساب نکنید زیرا رها گذاشتن عضله ها و اجازه حرکت و فعالیت دادن به آنها می تواند برای بهبود مشکلات و صدمات شما مفید باشد. اگر هیچ یک از روش های پیشنهادی بالا کارساز نبود و با هیچ کدام از مراقبت های خانگی نتوانستید درد، التهاب و گرفتگی عضلات خود را کم کنید، حتما به مراکز درمانی مراجعه کنید؛ شاید آنها روش های مراقبتی و درمانی دیگری را به شما ارائه بدهند.   ● عضله هم بگیر نگیر داره برای جلوگیری از ایجاد دوباره صدمات در پشت و گردن و پیشگیری از گرفتگی دردناک عضلات باید قدرت و توانایی عضلات خود را زیاد کنید و برای انعطاف پذیری ماهیچه ها، تاندون ها و زرد پی هایی که ستون فقرات پشت تان را نگهداری می کنند، برنامه ریزی و تلاش کنید. روش های زیر به این منظور پیشنهاد می شود: ▪ برای انجام ورزش های هوازی سبک - که به پشت و ستون فقرات و مفاصل فشار وارد نمی کنند - مثل دوچرخه سواری، پیاده روی یا شنا برنامه ریزی کنید. اگر ورزش در فضای باز برایتان ممکن نیست، از دستگاه ها و وسایل ورزشی موجود در بازار مانند دوچرخه های ثابت و غیره - که در سالن های ورزشی موجود هستند - استفاده کنید؛ حتی می توانید یکی از آنها را خریداری کرده و در خانه داشته باشید و مرتبا از آن استفاده کنید. ▪ با تقویت عضلات شکم و پشت خود (بدن سازی) یک سینه بند طبی طبیعی برای نگهداری ستون فقرات خود خواهید داشت. ▪ کشش های آرام در عضلات، انعطاف پذیری آنها را زیادتر می کند. کشش دادن همچنین باعث می شود خون بیشتری به سمت عضلات تان جریان پیدا کند.   ● هشدار، هشدار! اگر به طور مرتب به گرفتگی عضلات دچار می شوید، پیش از برنامه ریزی برای انجام هرگونه فعالیت های کششی و ورزشی، حتما با پزشک معالج خود مشورت کنید (حتی اگر به انجام فعالیت های ورزشی عادت دارید!). زمانی که ماهیچه ها، اعصاب و دیگر بافت های بدن تحت تاثیر گرفتگی، التهاب دارند یا در مراحل اولیه بهبود به سر می برند باید از وارد کردن هرگونه فشار و تحرک زیاد بر آنها خودداری کرد زیرا ممکن است صدمات بیشتری به آنها وارد شود یا روند درمان کند شود. گرفتگی عضلات یکی از شایع ترین عوامل ایجاد درد شدید در پشت و گردن افراد است. این درد اگرچه گاهی با بعضی روش های سنتی معمول هم قابل کنترل است و نیازی به درمان از طریق روش های جراحی ندارد اما در صورت مشاهده بعضی علائم باید سریعا به پزشک مراجعه کنید.

دکتر ابراهیم رزم پا  -  پورتال پزشکی ورزشی ایران

برچسب‌ها: گرمازدگی, کم آبی و بی آبی

حرکت دادن مفاصل ، دردهای ناشی از التهاب مفصل ( آرتریت ) را کاهش می‌دهد

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ،  کارشناسان معتقدند حرکات مفاصل می توانند درد آنها را تخفیف دهند . پزشکان معتقدند که ورزش کردن باعث تقویت عضلات اطراف مفاصل می شوند و در نتیجه تنش مفاصل را کاهش می دهد .

همچنین ورزش سفتی مفاصل را کاهش می دهد و باعث تحکیم مفاصل و خاصیت انعطاف پذیری آنها می شود .ورزش می تواند سطح خلقی و اعتمادبه نفس شخص را نیز ارتقا دهد . ورزش باعث خواب بهتر نیز می شود و در عین حال وزن را نیز تحت کنترل درمی آورد و انرژی بیشتری به شما می دهد . علاوه بر تخفیف دردهای ناشی از آرتریت ، ورزش می تواند سایر مشکلات سلامتی مانند دیابت ، استئوپروز و ناراحتیهای قلبی را کاهش دهد . ولی بخاطر داشته باشید که اگر به تازگی تصمیم به ورزش کردن گرفته اید ، به آرامی شروع کنید و هرگز عجله نکنید .

* قبل از شروع حرکات ورزشی حتماً بدن خود را گرم کنید :

تفاوتی نمی کند که شما از آرتریت رنج می برید یا نه ، حتماً قبل از شروع بدن خود را گرم کنید . پرداختن به یک فعالیت ورزشی بدون گرم کردن عضلات فقط باعث درد و آسیب می شود . با وجود آرتریت شاید بهتر باشد فعالیتهای فوق العاده تری انجام داد تا مفاصل به اندازه کافی گرم شوند . خیلی از مردم تلاش می کنند قبل از شروع فعالیت ورزشی با دوش گرم گرفتن و یا استفاده از کیسه های آب گرم مفاصل خود را گرم کنند و به این ترتیب مفاصل خودر ا به اندازه کافی نرم نمایند . حرکات ورزشی نیز خود ، عضلات را گرم می کنند . مثلاً شما می توانید برای آماده شدن برای یک فعالیت ورزشی نظیر شناکردن یا پیاده روی به مدت کوتاهی پیاده روی یا شنا کنید . فقط خیلی آهسته اینکار را بکنید . حرکات کششی نیز قبل از هر ورزشی می توانند مفید واقع شوند : چند حرکت کششی در بالاتنه انجام دهید و چندبار خم و راست شوید بطوریکه زانوهایتان صاف باشد سعی نکنید که انگشتان پای خود را لمس کنید .

* فعالیتهای ورزشی برای آرتریت :

گروهی از کارشناسان فعالیتهای زیر را برای گرم کردن در آرتریت توصیه می کنند . از هر کدام می توانید ۳ تا ۵ بار تکرار نمائید : به پهلوها خم شوید : دستها را بر روی کمر بگذارید : از کمر در هر کدام از طرفین خم شوید و سپس به بالا برگردید . در طرف مقابل هم تکرار کنید . شانه را بالا بیندازید : هر دو شانه یا یکی از آنها را به سمت گوشهایتان بالا و پایین بیاورید و تکرار کنید . حرکات دورانی در بازوهایتان انجام دهید : دستهایتان را به طرفین باز کنید . سپس بازوهایتان را به سمت جلو بیاورید و بعد به سمت عقب ببرید . پاهایتان را به اندازه عرض شانه ها بازکنید و انگشتان پاها را تا حدودی به بیرون متمایل کنید . به سمت چپ بدنتان بچرخید سپس به سمت راست بچرخید.

* فعالیتهای تقویت کننده برای مبتلایان به آرتریت :

کارشناسان معتقدند تقویت عضلات حتی با جابجایی وزنه های کوچک ، استفاده از میله های فنری و حتی بلند کردن ظرفهای یک لیتری آب حاصل می شود . تقویت عضلات حتی زمانیکه روی صندلی نشسته اید و به تماشای فیلم می پردازید قابل دستیابی می باشد . در صورتیکه می خواهید یک برنامه تقویت عضلات دست را انجام دهید ، از وزنه هایی استفاده کنید که بتوانید ۱۲ تا ۱۵ بار آنها را جابجا کنید . مطمئن باشید که این وزنه ها به شما آسیبی نمی رسانند .

* حرکات چرخشی در عضلات تاکننده :

آرنجهایتان را در طرفین خود بصورت خم نگهدارید . در حالیکه بازوهایتان را در طرفین بدنتان نگهداشته اید ، سمت شانه بالا بیاورید ، سپس به حالت اولیه برگردانید و با دست مقابل تکرار کنید . حرکات بازوها در طرفین : در حالیکه دستهایتان در طرفین شما هستند به آرامی بازوهایتان را تا حد شانه ها بالا بیاورید سپس پایین برده و تکرار کنید . فشار بر دیوار : این حرکت بخصوص برای افرادی که قدرت فشاردادن کمی دارند بسیار مؤثر می باشد . در حالیکه حدود ۳۰ سانتی متر از دیوار فاصله دارید بایستید . دو دست خود را در حالیکه کمی بیشتر از عرض شانه بازکرده اید بر روی دیوار بگذارید . سینه خود را به دیوار نزدیک کنید و سپس به عقب برگردید .

* حرکات ایروبیک برای آرتریت :

برای هر فرد بزرگسالی چه مبتلا به آرتریت باشد یا نه ، سی دقیقه برنامه ورزشی در روز حداقل سه بار در هفته توصیه می شود . البته شما می توانید آنرا به زمانهای کوچکتر تقسیم کنید و حاصل جمع را به مقدار کل برسانید . ابتدا به ۵ تا ۱۰ دقیقه شروع کنید و سپس بتدریج افزایش دهید . پیاده روی ، دوچرخه سواری ، شنا ، یوگا و ورزشهای ایروبیک آبی برای مبتلایان به آرتریت توصیه می شود .

ورزشهای آبی بخصوص بخاطر لطافت آب و حالت شادابی و شناوری آنها ایده آل هستند . در واقع این یک روش مناسب برای گرم کردن و تقویت عضلات و مفاصل می باشد .

علاوه بر اینکه می توانند باعث افزایش قدرت عضلانی شوند . چشمه های معدنی و استفاده از وانهای آب گرم کاملاً آرامش بخش هستند و اجازه فعالیتهای ورزشی سبک را می دهند . اما باید توجه داشت که افراد سالمند مستعد افزایش دمای بدن و حالت گرمازدگی هستند لذا استفاده از وانهای آب گرم باید کوتاهتر باشد . فعالیتهای ایروبیک آبی بخصوص در افراد مبتلا به آرتریت در استخرهای سرپوشیده بیشتر رایج هستند .

در طی فعالیتهای روزمره البته می توانید در بعضی فرایندهای کاهش دهنده درد شرکت نمائید مانند : شستن ماشین ، چمن زنی ، کشیدن جاروبرقی و گشت و گذار در بازارها . در حالیکه به تلویزیون نگاه می کنید ، در اطاقتان قدم بزنید .

شاید زیاد بنظر نرسد لیکن فعالیتهای جزئی می توانند کمک کنند تا حرکات مفاصل شما حفظ شوند ، مضافاً اینکه به این ترتیب شما انرژی مصرف می کنید . اگر هر کدام از فعالیتها منجر به درد شد برای کاستن درد بر روی مفاصل یخ بگذارید . یک کیسه از سبزیجات یخ زده بر روی حوله بسیار مؤثر می باشد .

اگر درد بیش از یکساعت طول کشید شرایط جدی می باشد و باید فعالیت ورزشی خود را قطع کنید و یا با پزشکتان مشورت کنید .